Sonunda kendini toparlayan Meryemce:
Orman, orman diye başladı. Mutlu orman, yüz bin ağaç bir aradasınız, bir yere kımıldayamaz, birbirinizden ayrılamazsınız. Gürleyince hep birlikte gürlersiniz, hep birden yaprak döker, hep birden kök salarsınız. Hep birden çiçek açar, hep birden donarsınız. Üstünüze hep bir yağmur yağar, hep bir gün açar. Hep bir kokarsınız burcu burcu. Yanınca hep bir yanarsınız. İşte ben size söylüyorum kimseciklere değil, insan olmadığınıza şükredin. Türkü söylemesini, yatmasını, kalkmasını, öpüşmeyi, koklaşmayı, sevişmeyi bilmezsiniz amma, gene de şükredin.